De kop is eraf…

Drie weken geleden startte ik met mijn nieuwe groep. Een groepje met 19 lieve kindjes. Het is een groep 3. We hebben 3 kleuterklassen dus uit 3 groepen is een nieuwe groep gevormd. Ze kennen elkaar allemaal van gezicht, maar kennen ze elkaars talenten, elkaars schatten?? Hoogste tijd voor de introductie van de Schatgravers!

Ik had de kinderen in 3 groepen gezet. De oude kleutergroepen zeg maar. Want deze kinderen kenden elkaar immers al wel goed. Ik liet de kinderen een kaartje trekken en vervolgens mocht het kind aangeven bij wie die paste uit zijn/haar oude kleutergroepje en waarom! Ik had niet verwacht dat het zo bijzonder zou worden…

Het eerste kaartje was ‘eerlijk’. ‘Die past bij mijn vriend Daan want hij is mijn beste vriend en vrienden zijn eerlijk tegen elkaar!’

Rustig. ‘Mijn vriend is rustig. Wij kunnen rustig spelen.’ Dit was duidelijk een gevalletje ‘welke schat het ook is, ik noem de naam van mijn vriend’ wat ook mooi is maar opeens zag ik een vinger omhoog gaan van een heel lief, stil meisje en ze zei heel zachtjes ‘ ik ben ook heel rustig.’ Prachtig! Ze konden de kaart delen.

Slim. Giedo denkt diep na terwijl hij het kaartje bekijkt en roept opeens ‘Vic, want hij weet heel veel. Hij zei net nog dat als je met je vuist hard op je borst slaat, je dood gaat.’ Vic ziet mijn enigzins verwarde blik en stelt mij gerust. ‘Ja, als je echt heel hard je vuist hier krijgt dan klapt je long naar binnen en dat is heel gevaarlijk en dan kan je dood gaan.’ Oke Vic, the card is all yours!

Zeggen wat ik moeilijk vind. Eef kijkt rond en kijkt meteen Katy aan. ‘Katy vindt de letters leren soms moeilijk en dan vraagt ze hulp aan juf.’

Oplossingen bedenken. De kinderen van de oude groep blauw wijzen unaniem naar Johan. Ze roepen allemaal door elkaar. ‘Hij heeft in groep blauw heel veel klusjes voor juf gedaan en heel veel dingen gemaakt dat stuk was.’ Mijn eigen Bob de Bouwer in de klas!

Dingen onthouden. Deze was heel grappig. Ik had net die morgen een vergeetmomentje gehad. Ik wist niet meer op welke bladzijde ik in mijn boek was gebleven. Siem zei toen heel zachtjes ‘bladzijde 30 was je vorige week juf.’ En dat klopte als een bus. Toen we het kaartje trokken ‘dingen onthouden’ was ik alweer vergeten wie er die ochtend mij zo goed had geholpen! (Ieder zn talenten…) dus vroeg ik wie dat was. Heel voorzichtig ging het trotse vingertje van Siem omhoog. Dit kaartje had geen uitleg meer nodig.

Het laatste kaartje was ‘lief’ en ik vroeg wie er lief was. 18 vingers gingen omhoog. Daan keek wat verward. ‘Daan ben jij lief?’ vroeg ik. Hij haalde zijn schouders op. Ik vroeg de klas wie vond dat Daan lief was. Alle vingers gingen meteen de lucht in. Er kwam een big smile op Daan zijn gezicht en ook zijn vinger ging toen omhoog….

Even de balans opmaken:

• Ik heb iemand die mij helpt met mijn vergeetachtigheid.
• Iemand die mijn klas opknapt en dingen in elkaar zet.
• Een slimpie vos, eerlijke kinderen, kinderen die hulp vragen én ze zijn allemaal lief..

Dit wordt een fantastisch jaar! Appeltje eitje. Deze blog is geschreven door onze gastblogger Marleen. Marleen is moeder, van drie prachtige kinderen, getrouwd met haar liefste en juf op de Prinses Beatrixschool in Heemstede. Maar het allerbelangrijkst voor Marleen is dat zij zoveel mogelijk vanuit liefde leeft. Ook gastblogger worden? Al gastbloggend kun jij anderen inspireren met jouw verhaal, spelsuggestie en/of foto. Schrijf je graag? Vang je graag momenten met potlood of stift? Of kijk je de hele dag zoekend rond naar fotomomentjes? Dan zijn wij op zoek naar jou! Kijk hier voor meer info.