“Laten we Schatgravers niet vergeten!
Dat is leuk om met zijn vieren te spelen bij de tent, in de vakantie.”
Ik hoor het mijzelf nog zeggen, vlak voor vertrek naar Oostenrijk.
En toen we vlak voor de grens bij Enschede waren zag ik het oproepje van Matty en Greetje voor de Schatgravers-vakantie-winactie. Wat leuk! Daar gaan we een leuke foto voor ma….. “Aaaahhh nee! Schatgravers vergeten!”
Vanaf de achterbank hoorde ik wat geluiden waaruit ik kon opmaken dat ze het ook jammer vonden.
Teruggaan was geen optie… we waren op weg. Eindelijk weer naar ons zo geliefde Oostenrijk.

In Duitsland kregen de kinderen hun eerste ‘achterbank-cadeautje’. Een kleinigheidje die ze gedurende de reis krijgen. Iets voor onderweg of iets voor op de camping. Vaak iets van een bellenblaas, een vakantie-doeboek, een klein spelletje of een kleurboek. Ze kregen nu ook een soort etui. Hier konden ze alle schatten die ze op vakantie zouden vinden instoppen.

Na een paar uur rijden reden we diep de nacht in. Mijn jongste zat onderuit gezakt tegen een stapel slaapzakken en kussens aan. Nog klein genoeg om zich lekker te kunnen nestelen, zijn benen opgetrokken op de achterbank. Hij kon zo mooi naar de sterren kijken. Vlak voor hij in slaap viel zei hij: “Je weet nooit wat de magie van de nacht brengt!” Ik vond deze zin zo wonderlijk, maar liet het erbij. Daar kreeg ik later spijt van, want de zin bleef mij triggeren en zoonlief sliep inmiddels.

De kinderen werden wakker toen de zon opkwam en de bergen in zicht kwamen.
“Zie je wel! Ik zei het toch! Het lijkt wel alsof de nacht heeft getoverd, mama!”
De schat had gelijk! Wat een andere wereld. Wat een heerlijk gevoel.
Dit gevoel werd versterkt toen we Oostenrijk binnen reden. Ondanks dat het voor ons bekend terrein is blijven we ons verwonderen over de pracht en de macht van de bergen. De schoonheid van de natuur. Ik voel me er zo thuis, zo vrij, rust spoelde over mij heen…

Elke ochtend, als ik de tent open deed, bewonderde ik het uitzicht. We keken aan de linkerkant uit op de Lienzer Dolomieten. Rechts keken we richting Heiligenblut. Elke ochtend dezelfde bergen, maar elke ochtend was het anders. Soms scheen de zon al fel op de Dolomieten en soms hing de bewolking zo laag dat we de wolken bijna konden aanraken. Ik vond het iedere keer weer een verrassing.

Tijdens een pauze van één van de eerste wandelingen in de bergen ging mijn zoontje op een rots zitten. Hij ademde eens diep in, hield zijn adem even vast, blies rustig uit en zei: “Wat heerlijk he? Die berglucht!” Zo zaten we dan een paar minuten fijn te genieten van het uitzicht en elkaar.
Mijn dochter vond allemaal prachtige alpenbloemen, stukjes bergkristal en was een kei in het zoeken van stukjes pyriet, tijdens het goudwassen.
We maakten veel foto’s en stuurden een kaart naar de opa’s en oma’s.

Schatgravers werd niet gemist. De karweikaarten bleken als vanzelf onderdeel van onze vakantie.
De etuis voor de schatten zijn gevuld met (toegangs)kaartjes, stenen en veertjes.
En de rest zit in onze gedachten… alle bijzondere herinneringen aan onze fantastische vakantie.

Deze blog is geschreven door onze gastblogger Chantal. Ze houdt van roze, van tulpen en van foto’s maken. Ze is moeder en kindercoach, vanuit haar praktijk  “Eigenwens”. Ze vindt het heerlijk dat ze heeft geleerd zichzelf te zijn. Chantal is met haar praktijk te vinden op instagram en op Facebook. Neem snel een kijkje!

Ook gastblogger worden? Al gastbloggend kun jij anderen inspireren met jouw verhaal, spelsuggestie en/of foto. Schrijf je graag? Vang je graag momenten met potlood of stift? Of kijk je de hele dag zoekend rond naar fotomomentjes? Dan zijn wij op zoek naar jou! Kijk hier voor meer info.