‘Wil je het ingetekende eiland of wil je het zelf tekenen?’

Iedere keer als ik met de Schateiland Expeditie werk, vind ik het weer fantastisch tot bijna magisch wat eruit naar voren/boven komt. Zo vind ik het heel vaak mooi om te merken dat ik van te voren altijd een inschatting maak van het type kind en of deze dan wil werken met een ingevulde kaart of juist helemaal zelf wil tekenen.

Wat ik zo leuk vind, is dat ik heel veel kinderen in mijn praktijk krijg die een vrije geest hebben, creatieve eigen-wijze kinderen. Kinderen die aan de ene kant heel goed weten wat ze willen, maar aan de andere kant dan soms tegen bepaalde zaken aanlopen. Deze kinderen maken het liefste hun schateiland “zelluf.” Ze willen zelf bepalen waar alles komt op welke plek enz. Ze willen wel graag een soort van houvast, door een voorbeeld. Als ik met deze kinderen het Schateiland doorloop, dan hebben zij meestal een ingevulde ergens staan. Ze hebben dan nog wel een klein ruggensteuntje aan de ene kant en aan de andere kant kunnen ze het zelf bepalen.

Het is dan zo mooi om te zien dat sommige wel de grote lijnen overnemen en andere kinderen juist weer helemaal niet.

Wat mij wel vaak opvalt en dat is zowel bij de kinderen die werken met de ingevulde schateilandposters als diegene die werken met de zelfontwikkelde schateilandposters, de opdracht bij het kampvuur……

Zonder alles te verklappen 😉 staat het kampvuur voor  complimenten.

Ze vinden het heel moeilijk om een compliment over zichzelf op te noemen. En dit was mij ook al opgevallen als ik  Schatgravers speel. Dit speel ik altijd bij de eerste bijeenkomst.

Nou vraag ik mij dus af, vindt men het zo lastig om een compliment te ontvangen? Ik weet dat wij als volwassenen hier heel vaak last van hebben en meteen een mooi compliment onderuit gaan halen in de zin van: “o, dat was in de uitverkoop, of iets dergelijks.” i.p.v. dat we het compliment in ons opnemen en gewoon dank je zeggen.

Dus mijn vraag aan jullie: valt het jullie ook op? En wat denken jullie dat het kan zijn?

Ik ben benieuwd of jullie het ook zo zien.

Ik ben Lisette Sillessen. Moeder van 2 hoogsensitieve kinderen, een zoon (10) en een dochter (7). Mede door mijn kinderen ben ik erachter gekomen dat ik zelf hoogsensitief ben. Sinds 1997 ben ik werkzaam in het onderwijs. Tevens heb ik mijn eigen coachpraktijk. Ik heb mij in de loop der jaren steeds verder en verder gespecialiseerd in de sociaal emotionele ontwikkeling van kinderen en volwassenen. Ik hou ervan om een ander in zijn kracht te zetten, op een andere manier te kijken naar de ander. Te luisteren zonder oordeel en met een open blik. Weet je niet goed meer wie je bent, wat je kwaliteiten zijn of loopt jouw kind hiermee vast. Ik begeleid je graag. Ik vind het fijn om met je mee te lopen en door het stellen van de juiste vragen, zet ik je in beweging. Je doet het zelf. Ik mag met je meelopen. Op mijn pad ontmoet ik veel hoogsensitieve mensen, sommige weten het al. Sommige zijn het net aan het ontdekken. Ik vind het zo mooi om met je te werken. Mijn merkbelofte is de Kracht van Samen. We doen het samen, naast elkaar. Hoe mooi is het als je nu dit pad samen mag bewandelen.

Bij mij in de praktijk komen kinderen die niet lekker in hun vel zitten (bijvoorbeeld door hun hoogsensitiviteit of weinig zelfvertrouwen), waar voor ouders begeleiding zoeken.

Een kind is onderdeel van het systeem. Hierdoor komt het voor dat ik een of beide ouders coach. Vaak zie je dat het hele gezin er krachtig door wordt. Enkel en alleen doordat er meer bewustwording is en rust. En iedereen mag zijn zoals hij is. Je bent goed zoals je bent. Als je met mij gewerkt hebt, weet je wat jouw kwaliteiten zijn. Dat je trots mag zijn op wie je bent.

Samen gaan we aan de slag en zorgen we ervoor. Lisil de kracht van samen.