De klas keek me verwachtingsvol aan. De juf had hen voorbereid op het feit dat ik met twee andere coaches kwam schatgraven, en had hen verteld dat ze een collage gingen maken. De leerlingen (vooral de meisjes) zaten al klaar met hun etui om te starten met het maken van een prachtig knutselwerk. Ik zag de teleurstelling op hun gezichten toen ik uitlegde dat we eerst in een spelvorm hun schatten gingen ontdekken, en dat daarna gingen verwerken in een eigen kunstwerk.
De groep werd verdeeld in drie groepen van 10 leerlingen. Ik twijfelde of ik bij hen aan tafel zou gaan zitten of rond zou lopen, in de buurt van degene die aan de beurt was. Uiteindelijk voelde staan het beste. Op die manier kon ik (door de grootte van de groep) het meest optimaal individueel contact kon voelen met de kinderen, en hen verdiepingsvragen stellen.
Het spel ging van start. Om en om gooiden ze met een grote dobbelsteen, en mochten ze een karweikaartje of een schatkaartje pakken. In mijn groep voelde ik onrust. Een aantal kinderen was snel afgeleid, zat scheef op hun stoel, luisterde niet naar de anderen, niet naar mij ook. Wat was hier aan de hand? Na een razendsnel inwendig reflectiemomentje bleek dat zij perfect spiegelden wat ik voelde. Ik was onrustig, omdat ik grote druk voelde om een mooi spelmoment te hebben met kinderen die dachten dat ze alleen maar gingen knutselen.
Toen kon ik loslaten. Precies op dat ogenblik trok één van de kinderen de fantasiekaart: doe alsof het ineens heel hard begint te sneeuwen. Die vraag heb ik aangegrepen om de rusteloze energie in de groep te kanaliseren. Ik heb de kinderen in een kring laten staan, en met elkaar laten doen alsof het ineens heel hard ging sneeuwen. Eerst met veel kabaal en gebaren. Toen heb ik dat steeds kleiner en rustiger laten doen, tot ze deden of er een camera op hun gezicht gericht was en ze geen geluid mochten maken. Daarna: geen centje pijn meer, met veel meer aandacht en energie het spel gespeeld en mooie schatten tevoorschijn gehaald.
Grappig hoe verwachtingen kunnen doorwerken, én hoe je daar op in kunt spelen. Ook bij mezelf weer een schat ontdekt : )
Dit bericht is geschreven door Babs. Babs woont samen, is moeder van een zoon en een dochter, coach en verhalenvinder, en vooral ook zichzelf. Ze helpt graag mensen in contact met zichzelf te komen door de rode draad in hun verhaal te vinden. Babs is een grote fan van het Schatgraversspel. Ze is te volgen via www.verhalenvinder.com, Facebook en Twitter.