Na een heerlijk lange zomer waarin ik even met niets anders bezig was dan genieten van het samen zijn met mijn gezin, was het weer tijd voor actie. Tijd om mijn kindercoach-avontuur weer op te pakken en tijd om weer eens te gaan schatgraven. Om weer even bewust te worden van mijn eigen talenten, bedacht ik dat we het met mijn gezin zouden spelen. Mooi gecombineerd al zeg ik het zelf; tijd doorbrengen met mijn gezin, positieve aandacht voor elkaar en voor mij weer wat positieve input voor het kindercoach-zijn. Want na zo’n heerlijk lange zomer, kwamen ook de heerlijk grote onzekerheden rondom mij als kindercoach weer naar boven. Ik zette het meteen op onze familieplanner: zaterdag: schatgraven. De kinderen zagen het alle drie al snel en reageerden meteen enthousiast. Zelfs de jongste (van bijna vijf), die het nog nooit gespeeld had maar wel de enthousiaste verhalen van zijn broer en zus gehoord had, telde de dagen af!
En toen was het eindelijk zover: zaterdagmiddag. Met z’n allen aan de grote tafel. Drinken, lekkers en Schatgravers erbij. Ik liet de oudste twee het spel uitleggen aan de nieuwelingen; kleine broer en papa. Wat vonden ze zichzelf stoer dat zij het al wel vaker gedaan hadden! Maar al snel bleek het toch wel een wat moeilijke combinatie; een groepje spelers tussen de 4 en 40 (waarom had ik ook alweer bedacht dat dit leuk was?) De jongste las zorgvuldig zijn kaartjes voor, maar wat betekent het eigenlijk allemaal? En terwijl wij als ouders probeerden hem hierin te helpen, stonden zijn broer en zus ook te trappelen om hun uitleg te geven en werd het een vrolijke, door elkaar pratende, bende. En dan op je beurt wachten terwijl anderen nadenken over hun kaartje….das ook best een ding! De kaartjes die ik zo graag mooi (en vooral heel) wil houden, maar die in friemelende kindervingertjes zaten…..want ja, als je nadenkt, dan friemel je met wat je in je handen hebt! (nogmaals….waarom dacht ik dat dit leuk zou zijn?). Na een kwartiertje (toch nog best lang) haakte ons kleinste mannetje af, hij vond het wel goed genoeg zo. Niet lang daarna gaf ook de middelste er de brui aan. Onze oudste hield het langste vol, maar uiteindelijk zaten manlief en ik met z’n tweetjes aan tafel. Een tafel vol schatten, lege bakjes en lege bekertjes.
Maar toch… ik zag dat de jongste, ondanks dat hij niet alles snapte, heel trots naar zijn verzameling schatten keek. Hij af en toe wat verlegen werd van de complimentjes die hij kreeg, maar er tegelijkertijd van genoot. En hij ook heel graag wilde dat ik zijn vijf schatten op een papiertje zou schrijven voor hem (want als je grote broer en zus dat doen, dan hoort dat zo natuurlijk). En dat de middelste weer vijf kaartjes kreeg die zo ontzettend bij hem passen en die hem weer zo ontzettend bevestigden dat hij goed is zoals hij is. En dat de oudste genoot van het feit dat haar broertjes al eerder afhaakten waardoor zij even heerlijk alleen aandacht had en complimentjes kreeg van papa en mama. Dat iedereen zo ontzettend moest lachen om papa die rond moest lopen als een verlegen, trotse pauw. En dat manlief en ik tussen alle drukte door toch ook nog even een paar echte mooie en rake dingen tegen elkaar zeiden naar aanleiding van onze schatten. Dus dat het een klein mislukt experimentje leek, maar dat het eigenlijk toch een super leuke middag was!
En mijn intentie om wat positieve input te krijgen voor mijn kindercoach-zijn? Ik bleef over met de kaartjes lief, eerlijk, sportief en creatief. Best belangrijke en mooie talenten om in te zetten in het werken met ouders en kinderen. En eigenlijk stiekem heel fijn om dat te horen van je eigen gezin! En als je goed geteld hebt, ontbreekt er nog een vijfde kaartje in mijn opsomming……die kon ik goed gebruiken nadat iedereen van tafel was gegaan……opruimen! 😉
En…na jaren in de jeugdzorg gewerkt te hebben, nu beginnend kindercoach! En daar ligt natuurlijk de link met Schatgravers. Haar ervaringen hiermee in haar eigen gezin en in haar zoektocht naar haar werk als kindercoach deelt ze op deze plek regelmatig met jullie.