Schatgraven doe ik niet alleen in mijn praktijk maar ook vaak thuis. Mijn kinderen en ik zijn er dol op. Het levert zo vaak hele mooie momenten op. Je hebt gesprekken die je anders niet zo snel zult hebben en je krijgt op een hele speelse manier een kijkje in elkaars gedachte- en belevingswereld.

Ik blijf het ook verrassend vinden hoe sommige kinderen op een karweitje reageren. Zo is het karweikaartje genieten: ‘ Maak een tekening van een huis met je verkeerde hand’, één van de favorieten van mijn dochters. Hij moet er iedere keer in. Ze vinden het hilarisch. Kijk hoe raar hij wordt! Echt lachen, gieren brullen. Terwijl ik ook een keer een meisje heb gehad die er volledig van in de war raakte. Maar zó kon ze niet mooi tekenen. Zó leek het huis toch niet meer? Hij klopte niet, hij werd niet mooi op deze manier, hij was niet goed. Ze werd er zelfs boos van (‘mag ik nu stoppen?!’).

Ook het effect op derden kan erg mooi zijn. Zo vind ik het karweikaartje om naar iemand die er niet bij is, een kaartje te sturen met een lieve zin erop ontzettend leuk. Het levert ontroerende opa’s en oma’s op aan de telefoon maar soms ook ongemak. Zo vergeet ik nooit meer een vriendinnetje van mijn oudste dochter. Ze trok het karweikaartje dus ik zette de bak met kaarten op tafel en zei dat ze er één uit mocht kiezen voor iemand aan wie ze iets liefs wilde schrijven. Ze koos een prachtige kaart en begon meteen te schrijven. Aangezien ik hondsnieuwsgierig ben, vroeg ik natuurlijk voor wie het kaartje was. Dat bleek voor haar grotere broer van 10 te zijn.

Een uurtje later stond haar vader voor de deur om haar op te halen. Mét haar broer. Twee stoere mannen kwamen binnen. Een beetje schuchter gaf ze hem de kaart. Voor jou… Waarom vroeg hij? Zijn zusje zei niets en ging haar schoenen aantrekken. Vader keek mij vragend aan. Dus ik legde uit dat we schatten hadden gegraven. En dat één van de karweikaartjes was dat je een kaart mocht schrijven aan iemand die er niet bij was en je er lieve zin op mocht schrijven. En zij had een kaart voor hem geschreven. Was dat niet geweldig leuk?

En wat ik toen zag vergeet ik nooit meer. Een pracht knul in totale verwarring. Het raakte hem maar zijn hoofd ratelde. Aan zijn ogen kon ik zien dat hij het heel erg leuk vond. Aan zijn lijf dat hij zich nogal ongemakkelijk voelde. Moest hij nou stoer blijven staan? Bij al die meiden? Naast zijn vader? Of zijn zusje een knuffel geven? Hij wist het even niet meer…

En ik geef toe. Misschien vertelde ik het iets té enthousiast. Maarja dat word je toch van zelf bij zoiets moois?

Deze blog is geschreven door Marianne, maar eigenlijk noemt vrijwel iedereen haar Janne. Marianne is moeder van drie prachtige dochters en woont samen met haar man in Zaandam. Hier is ze ook werkzaam als kindercoach & vuurlooptrainer vanuit haar eigen praktijk: JANNE Kindercoaching & Ouderbegeleiding. Ze gelooft tot in haar tenen in de eigen wijsheid, talenten en kwaliteiten van ouders en kinderen. En is er van overtuigd dat, als je hier op durft te vertrouwen, je mateloos krachtig bent. Ze is te volgen op Facebook, twitter en instagram.