Het is weer zover! Een keer in de maand heb ik een Pluk-Klup in mijn praktijk.

Op deze middag komen kinderen met een Pluk-Strippenkaart voor een gezellige creatieve middag van samenzijn. Ook nieuwe kinderen kunnen aanhaken.

Iedere keer weer een verrassing dus. Wie er komt en wat we gaan doen.
Deze woensdag staat Schatgravers weer op het programma. Gewoon, omdat je er zoveel kanten mee op kan. En omdat het nooit verveelt. En, ook niet onbelangrijk, ik vind het een reuze waardevol spel. Om ook nog eens van te genieten.

Vier meiden en twee jongens druppen binnen. Veilig kruipen de jongens bij elkaar.
Even allemaal de kat uit de boom kijken.
Wie is er deze keer? En wat gaat we doen?
Gaan we echt graven..?

Ik vertel de kinderen dat we de schatten in onszelf gaan zoeken.
Gelukkig zonder schep, maar wel op zoek naar de stralende diamanten in jezelf.
Omdat er op de hele wereld maar één zoals jij is.
Sterker nog in de hele tijd is er ook maar één zoals jij.
“Zelfs tweelingen zijn anders met hun schatten” roept iemand over tafel.
Juist, dus daarom gaan we op zoek naar 5 van die schatten van jou.
Waar je zelf ook blij van wordt. Dat is wel altijd wel handig bij het vinden van een schat.

De schatkaarten worden gedeeld. En het is altijd wonderbaarlijk wat dat al voor reacties oplevert. “Hé ze passen allemaal bij mij” roept een van de jongens. Hij noemt ze op en het is nog waar ook. Anderen roepen juist dat er kaarten zijn die echt niet kloppen.

Jongens energie is mijn passende woord.
En jawel hoor. Halverwege het spel komt deze energie door de ruimte geborreld.
Een meisje leest met een proestbui haar kaartje. We hebben het net over kamperen gehad. Dat je dan in je tent de vogels hoort fluiten. En hoe fijn dat is!
“Doe je ogen dicht en beeld je in dat je vogels hoort fluiten” leest ze op.
Deze wijze tante heeft hem meteen door.
“Allemaal de ogen dicht en net doen alsof je vogels hoort”
Met zijn allen zitten we met ogen gesloten. Al snel is de grap duidelijk!
Vanuit de tuin kwetteren complete vogelfamilies ons toe. Inbeelden hoeft niet meer.

Dan is de toon gezet en krijgen de jongens zowaar de slappe lach.
Echt zo’n heerlijke bui. Dat je niet kan stoppen. Gewoon lekker opluchting, loslaten, schuddebuiken, tranen uit je ogen en niet kunnen stoppen. En eigenlijk niet meer weten waarom ook alweer!
De meiden zijn verbaasd. Willen eigenlijk serieus door. Maar voor we het weten zijn we allemaal aangestoken. Een van de meiden roept namelijk het woord “Onderbroekenlol” en dan barst het lachen los.
Wat lekker. Ook voor mij. Even loslaten. Even met hier en nu bezig zijn. Even met een groep kinderen die je niet goed kent heerlijk lachen. En dat we vinden dat meiden altijd giechelen. Maar euh! Jongens kunnen er ook wat van.

Trots bekijken ze na het spel hun schatkaarten. Het stillere meisje die de schat “schoonheid” van een ander meisje kreeg. Stralend legt ze hem voor neer. De knuffel die wat onwennig aan de linkerbuurvrouw wordt gegeven. En het overleg met elkaar wat het woord “dankbaar” eigenlijk inhoudt.

Even buiten uitleven, tja dat hoort ook bij jongens energie!
Er worden honderden bellen door de tuin heen geblazen. Alle methodes worden overlegd en uitgevoerd. In de zon hangen ze als een groepje bij elkaar.
Na de pauze kunnen ze aan de slag met een eigen houten schatkist.
Met Washi-tape en stift fleurt ieder de schatkist op eigen wijze op.
De meiden met zoete kleurtjes plakband en hun 5 schatten op zelfgemaakte papieren hartjes geschreven. De jongens met gekleurde punaises in het hout gedrukt (Zou dat lukken Bianca?) en een bakje met zijn idool erop getekend.

Een meisje stap op het einde van de middag met de schatten geduldig, behulpzaam, gezellig, anderen met rust laten en schoonheid naar buiten.

Een jongen met zijn schatten sportief, praten, samenwerken, volhouden en harde werker.

Wat heerlijk om allemaal ontdekt te hebben dat iedereen uniek is.
Wat prachtig dat het spel Schatgravers jongensenergie bij kinderen aan wakkert!

Enthousiast, ontdekken, hier en nu, spelen, levenslust …..
Iedere keer weer een stukje ontdekken van jouw unieke eigenheid.

Deze blog is geschreven door Bianca van de Burgt van Pluk! Kindercoaching. Zij is moeder van drie zoons van 9, 11 en 14 jaar en woont samen met hen, haar man en een ondeugende labrador in Uden. Hier is ze werkzaam als kindercoach vanuit haar eigen praktijk: Pluk! Kindercoaching. Ze helpt kinderen die hun eigenheid verliezen hun unieke plek in te nemen, zodat ze vanuit basiskracht en levenslust kind kunnen zijn. Omdat het leven veel te mooi is om jezelf aan de kant te zetten. Haar werkwijze is het ontdekken, onderzoeken en ervaren van jongens energie bij kinderen, jongeren en hun ouders. Ze is te volgen op Facebook https://www.facebook.com/plukkindercoaching/ en pinterest https://nl.pinterest.com/plukcoaching/