Het is dinsdagmiddag en ik ben er klaar voor; ik mag op school het schatgraversspel gaan doen met 5 meiden van groep 5. De week ervoor had ik me voorgenomen om de juf aan te spreken; of ik in haar klas wat ervaringen mocht opdoen door met kinderen het schatgraversspel te gaan spelen. Spannend om mezelf steeds meer kenbaar te maken als kindercoach! Met gezonde spanning stap ik op de juf af en warempel….ze is meteen heel enthousiast! Echt…hoef ik haar niet te overtuigen? Is mijn eerste korte introductie van wat ik wil gaan doen direct voldoende? Ongelofelijk! Ik zou er bijna een schatkaartje bij gaan zoeken voor mezelf 😉
De meiden gaan deze middag meteen enthousiast met me mee, juf heeft al een beetje verteld over wat we gaan doen. We beginnen aan het spel en omdat zij mij niet zo goed kennen en ik hen niet, nodig ik ze uit om mij te helpen als ik kaartjes trek en daar zijn ze wel voor in! Als we allemaal onze eerste vijf kaartjes voor ons hebben liggen hoor ik al meteen dat ze dingen herkennen in zichzelf en elkaar van wat er op de kaartjes staat. Wat mooi om te zien hoe de meiden tijdens het spel zo nadenken over wat er op de kaartjes staat; of dit bij hunzelf past of bij iemand anders en waarom. Er ontstaan ontzettend leuke gesprekken over welke eigenschap bij wie past en wie ergens goed in is. De stralende gezichten van de meiden als er positieve dingen over hen gezegd worden…en dat dan de rest van de groep het er ook mee eens is! En het enthousiasme waarmee er vingers omhoog gaan als iemand een kaartje trekt….”ik kan dat ook heel goed…dat kaartje past echt bij mij!”…alle vingers in de lucht en allemaal voorbeelden om ervoor te zorgen dat dat mooie kaartje bij hen komt. En dat ze dan toch ook soms het kaartje lekker bij zichzelf leggen omdat ze, ondanks de leuke voorbeelden van de andere meiden, het toch het beste bij zichzelf vinden passen!
Opeens trekt een meisje het kaartje “geheimen bewaren”. Weer gaan er allemaal vingers in de lucht, “want weet je nog dat wat ik toen niet mocht zeggen van jou…? dat heb ik nog steeds niet gezegd!” en “maar ik kan dat ook heel goed, je vertelt mij ook altijd geheimen”….ik zie het meisje nadenken, rondkijken en een paar keer oogcontact met mij zoeken. Even is het stil en dan kijkt ze me aan en zegt “ik geef het kaartje aan jou! Ik weet geen voorbeeld erbij, maar ik voel dat gewoon zo”. Wauw….krijg ik zomaar zelf heel onverwacht een geweldig compliment! Het vertrouwen in mij wat ze hiermee zomaar uitspreekt geeft mij weer nog meer vertrouwen in de stap die ik heb genomen om kindercoach te worden….en dat zomaar op een dinsdagmiddag!
Jammer dat ik rekening moet houden met de tijd, de schooldag zit er bijna op, want we hadden nog wel even door kunnen gaan met schatgraven! Maar ik wil ze ook nog even de tijd geven om stil te staan bij de kaartjes die nu voor ze liggen. Ik leg uit dat ik voor iedereen een glazen potje heb meegenomen en dat ze hun vijf schatten op vijf mooie blaadjes mogen schrijven, het potje mogen versieren en de schatten hierin mee naar huis mogen nemen. Ik vertel dat ze de mooie dingen die ze ontdekt hebben over zichzelf en die de anderen over hen gezegd hebben dan nog eens een keertje terug kunnen lezen. Zomaar, of als je je misschien een keertje niet zo fijn voelt. “Dat is echt iets voor mij”, zegt een van de meiden heel enthousiast, “want ik voel me vaker verdrietig en dan weet ik inderdaad niet meer waar ik goed in ben!”. Wat een inzicht en openheid!
Potjes worden versierd, briefjes met de grootste concentratie geschreven en dan gaan ze heel enthousiast terug naar de juf. Die op haar beurt ze allemaal even wat aandacht geeft en vraagt naar wat voor een geweldige dingen er wel niet in hun potjes zit. En ik…? Ik ga super enthousiast naar huis, wat een ervaring weer!
In de dagen erna krijg ik als bonus ook nog positieve reacties van een aantal moeders, niet alleen over wat ik op school met hun dochters heb gedaan maar ook over de resultaten die ze thuis hebben gezien en ervaren.
Een eigen praktijk als kindercoach….de ene dag zie ik het meer voor me dan de andere. Twijfels over of ik dit kan, hoe ik het ga doen…ze zijn er heel regelmatig. Het los moeten laten van vaststaande protocollen, zoals ik in mijn vorige baan had, is heel spannend maar ook fantastisch. Het opdoen van ervaringen, met het schatgraversspel als kleine houvast, sterkt me. Een praktijk, een praktijknaam, alle praktische dingen die komen kijken bij het openen van een eigen praktijk….het komt allemaal wel. Ervaringen opdoen in trajecten met kinderen als kindercoach, dát is nu het meest waardevol voor me. Deze ervaringen neemt niemand me meer af en maken mij steeds meer kindercoach.
En…na jaren in de jeugdzorg gewerkt te hebben, nu beginnend kindercoach! En daar ligt natuurlijk de link met Schatgravers. Haar ervaringen hiermee in haar eigen gezin en in haar zoektocht naar haar werk als kindercoach deelt ze op deze plek regelmatig met jullie.