Na mijn eerste opleidingsdagen tot kindercoach kom ik enthousiast thuis; ik heb meteen het schatgraversspel gekocht en wil het graag gaan uitproberen. Gelukkig heb ik drie kinderen die dol zijn op spelletjes, dus mijn eerste speelmaatjes zijn snel gevonden; mijn dochter en haar vriendinnetje. Bij het uitdelen van de kaartjes ontstaan meteen al mooie gesprekjes; want wat past er nu bij je, en wat minder en waarom dan? Al snel zitten we er helemaal in en vliegen de complimentjes over tafel. Mooi om te zien hoe serieus de meiden omgaan met de schatgraverskaartjes en hoe ze er voorbeelden van zichzelf en de ander kunnen geven. En wat een gegiebel als ik dan als opdracht ‘zo trots als een verlegen pauw’ moet rondlopen door de kamer (gelukkig loopt er niet net iemand langs het raam die naar binnen kijkt 😉 ).

Wel is het nog even moeilijk hoe we het spel afsluiten; van te voren bedachten ze door te gaan totdat ze alle vijf de kaartjes helemaal bij zichzelf vonden passen. Maar mijn dochter heeft als eerste haar kaartjes bij elkaar en zegt dat ze klaar is….totdat ze merkt dat wij het spel dan nog even doorspelen. Daar is het veel te leuk voor, dus ze kiest er toch maar snel voor om weer mee te gaan doen. Ik sluit het spel af door foto’s te maken van de kaartjes die ze uiteindelijk over hebben, de kaartjes die zij zelf het best bij hun vinden passen. Of ik ze wel nog even naar haar mama en papa wil appen, vraagt het buurmeisje spontaan.

De ochtend erna komt mijn dochter uit bed. Met een slaperig hoofd vraagt ze of we het spel vandaag weer kunnen doen, graag nu! (nee lieverd, het is pas 7 uur en de ochtenden verlopen hier niet zo rustig dat ik dat nu met je kan doen…). Als ik haar vraag wat ze dan zo leuk vindt aan het spel, komt het meest mooie antwoord: “ik vond het zo leuk om steeds complimentjes te krijgen en te geven, ik kreeg er gewoon een blij gevoel van!” (en dat als kind opgroeiend in een gezin waar complimentjes niets nieuws zijn). Ik krijg er ook een blij gevoel van, en de motivatie om het spel de komende tijd vaker te doen, als mama en als kindercoach! Ik heb nu al een idee om de schatgraverskaartjes ook op een andere manier in te zetten….

Deze blog werd geschreven door Suzanne, 40 jaar en moeder van drie toppers van 8, 6 en 4 jaar. Een dochter, twee zoons, drie verschillende karakters. Komt oorspronkelijk uit Limburg, maar is voor de liefde naar Zwolle verhuisd en heeft daar geen seconde spijt van gehad En…na jaren in de jeugdzorg gewerkt te hebben, nu beginnend kindercoach! En daar ligt natuurlijk de link met Schatgravers. Haar ervaringen hiermee in haar eigen gezin en in haar zoektocht naar haar werk als kindercoach deelt ze op deze plek regelmatig met jullie.