Woensdagmiddag…

Boodschappen zijn binnen, musicalles is afgelopen en met thee en limonade zitten we aan tafel. Ik stel voor om weer eens een keertje te gaan schatgraven! Dat was lang geleden. Ik zoek wat kaartjes uit zodat, naast Josefien (10), ook Boris (4) en Julius (5) leuk mee kunnen doen. Ik leg de twee grote stapels op tafel en het spel kan beginnen.

Ieder mag eerst een schatkaart trekken en vertellen bij wie die kaart het beste past. Daarna mag je een karweikaart trekken. Boris mag beginnen en trekt ‘troosten’. Hij kijkt  met een frons rond en geeft ‘em aan mij. Met zn smeltblik geeft hij me ook meteen een dikke knuffel! Ik trek ‘dingen onthouden’ en geef hem aan Julius die de kaart met brede glimlach ontvangt! Josefien trekt ‘grappig’ en iedereen is erover uit dat deze echt naar Boris de clown gaat. Julius trekt vervolgens ‘lief’ en dan veranderd ineens het spel…

Opeens trekken we allemaal kaarten die bij ons allevier passen:  lief, gezellig, knuffelen, behulpzaam, harde werker, netjes, opruimen. (Volgens Boris past die laatste niet bij Rommelpiet!) En zoals we ook allevier zijn, we kunnen geen keuze maken.. We willen niemand overslaan of de één liever of gezelliger vinden dan de ander. Onze hartjes worden diep geraakt. We knuffelen, aaien en de liefste blikken flitsen door de kamer. De optie ‘een gezamenlijke stapel!’  wordt terecht door Josefien (10) afgewezen want dan houden we volgens haar niks meer over…

We besluiten maar verder te gaan met de karweikaarten en de schatkaarten even te laten liggen. ‘Geef een knuffel aan je rechterspeler’ wordt door Josefien getrokken en Julius gaat meteen met zn armen gespreid klaarstaan. Mijn moederhartje lijkt wel jarig! Het één naar het andere glundermoment dient zich aan. We lachen hard om alle grappige opdrachten.

Julius vraagt vervolgens even wat er ook alweer op zn schatkaartje staat.. ‘Dingen onthouden!’ Josefien en ik proesten het uit!

Ik realiseer me weer dubbel en dwars hoe ontzettend verbonden ik ben met mijn kinderen. Wij voelen elkaar zo ontzettend aan. We vinden het zalig om bij elkaar te zijn, te praten over wat ons bezighoudt, wat onze dromen zijn en verwonderen ons over de mooiste dingen in het leven. Als papa dit verhaal hoort of leest, weet ik zeker dat hij de verbondenheid ook zo sterk voelt…

Dit was dus een middag met een reuzeboeket aan dankbaarheidsbloemkes!!

Deze blog is geschreven door onze gastblogger Marleen. Marleen is moeder, van drie prachtige kinderen, getrouwd met haar liefste en juf op de Prinses Beatrixschool in Heemstede. Maar het allerbelangrijkst voor Marleen is dat zij zoveel mogelijk vanuit liefde leeft. Ook gastblogger worden? Al gastbloggend kun jij anderen inspireren met jouw verhaal, spelsuggestie en/of foto. Schrijf je graag? Vang je graag momenten met potlood of stift? Of kijk je de hele dag zoekend rond naar fotomomentjes? Dan zijn wij op zoek naar jou! Kijk hier voor meer info.