Plaats van handeling: een groep zeven van een dorpsschool. Samenstelling groep: 22 jongens en negen meisjes. Spel van de dag: Schatgravers!

De leerlingen zaten al vol spanning te wachten toen mijn collega-coaches en ik de klas binnenkwamen. Een spel, leuk! Om de mannelijke en vrouwelijke energie een beetje te verdelen had elk groepje een paar meisjes. Ik had er twee. Twee rustige, bescheiden meisjes in een groep vol jongensenergie. Als in: gooien met de dobbelsteen op de grond van het lokaal in plaats van op de tafel, het moeilijk vinden te blijven zitten en niet altijd naar elkaar luisteren.

Dat vergde een flexibel ‘hoofd Schatgraven’. Hoe kon ik op speelse wijze het spel zodanig spelen dat iedereen er voldoende uit kon halen, iedereen aandacht kreeg en er ook nog op elkaar gereageerd kon worden? Nou, je krijgt wat je verdient, en in dit geval kreeg de groep veel doe-karwei-kaartjes. Zoals: doe alsof je een citroen eet. Iedereen deed mee, dus ineens zag ik acht zure gezichten in mijn groepje. Een opdacht die ook voorbij kwam: waar zou je nu naartoe willen vliegen? De antwoorden verschilden van naar huis tot naar Amerika. Maar ook: loop als een deftige meneer of mevrouw, waarbij de jongens mevrouwen nadeden (inclusief een nuffig hoofd en rokken vasthouden) en de meisjes meneren. En van ’doe alsof je een gouden medaille gewonnen hebt werd ter plekke een heuse ceremonie gemaakt, waarbij een van de kinderen de koning speelde die de medaille uitreikte aan de trotse winnaar. Als de concentratie laag is moet je creatief zijn, en go with the flow J

Na de pauze gingen de kinderen knutselen met hun schatten. Een meisje die klaar was met haar knutselwerk, ging daarna kijken bij haar klasgenoten. En werd meteen ontevreden over haar geknutsel. Hoe komt dat? Was de vraag. En: was je wel tevreden voordat je bij anderen ging kijken? Ja was haar antwoord. Conclusie van het meisje zelf: ik mag mezelf goed vinden zoals ik ben. Slik! Dat is een mooi voorbeeld van het geluk wat we hopen te geven met het Schatgraversspel!

Nabrander: de drukste uit mijn groepje vroeg aan het einde: wanneer komen jullie weer?

Dit bericht is geschreven door Babs. Babs woont samen, is moeder van een zoon en een dochter, coach en verhalenvinder, en vooral ook zichzelf. Ze helpt graag mensen in contact met zichzelf te komen door de rode draad in hun verhaal te vinden. Babs is een grote fan van het Schatgraversspel. Ze is te volgen via www.verhalenvinder.com, Facebook en Twitter.

De klas keek me verwachtingsvol aan. De juf had hen voorbereid op het feit dat ik met twee andere coaches kwam schatgraven, en had hen verteld dat ze een collage gingen maken. De leerlingen (vooral de meisjes) zaten al klaar met hun etui om te starten met het maken van een prachtig knutselwerk. Ik zag de teleurstelling op hun gezichten toen ik uitlegde dat we eerst in een spelvorm hun schatten gingen ontdekken, en dat daarna gingen verwerken in een eigen kunstwerk.

De groep werd verdeeld in drie groepen van 10 leerlingen. Ik twijfelde of ik bij hen aan tafel zou gaan zitten of rond zou lopen, in de buurt van degene die aan de beurt was. Uiteindelijk voelde staan het beste. Op die manier kon ik (door de grootte van de groep) het meest optimaal individueel contact kon voelen met de kinderen, en hen verdiepingsvragen stellen.

Het spel ging van start. Om en om gooiden ze met een grote dobbelsteen, en mochten ze een karweikaartje of een schatkaartje pakken. In mijn groep voelde ik onrust. Een aantal kinderen was snel afgeleid, zat scheef op hun stoel, luisterde niet naar de anderen, niet naar mij ook. Wat was hier aan de hand? Na een razendsnel inwendig reflectiemomentje bleek dat zij perfect spiegelden wat ik voelde. Ik was onrustig, omdat ik grote druk voelde om een mooi spelmoment te hebben met kinderen die dachten dat ze alleen maar gingen knutselen.

Toen kon ik loslaten. Precies op dat ogenblik trok één van de kinderen de fantasiekaart: doe alsof het ineens heel hard begint te sneeuwen. Die vraag heb ik aangegrepen om de rusteloze energie in de groep te kanaliseren. Ik heb de kinderen in een kring laten staan, en met elkaar laten doen alsof het ineens heel hard ging sneeuwen. Eerst met veel kabaal en gebaren. Toen heb ik dat steeds kleiner en rustiger laten doen, tot ze deden of er een camera op hun gezicht gericht was en ze geen geluid mochten maken. Daarna: geen centje pijn meer, met veel meer aandacht en energie het spel gespeeld en mooie schatten tevoorschijn gehaald.

Grappig hoe verwachtingen kunnen doorwerken, én hoe je daar op in kunt spelen. Ook bij mezelf weer een schat ontdekt : )

Dit bericht is geschreven door Babs. Babs woont samen, is moeder van een zoon en een dochter, coach en verhalenvinder, en vooral ook zichzelf. Ze helpt graag mensen in contact met zichzelf te komen door de rode draad in hun verhaal te vinden. Babs is een grote fan van het Schatgraversspel. Ze is te volgen via www.verhalenvinder.com, Facebook en Twitter.

Ruim twee maanden geleden heb ik met een groep acht het Schatgraversspel gespeeld. Het was een enthousiaste groep, met oog voor elkaars en hun eigen schatten. Daarna sprak ik diverse ouders, die vertelden dat ‘schatten’ en ‘schatgraven’ algemene begrippen waren geworden thuis. De schatkaarten hangen ook nog steeds in de klas, en met regelmaat wordt er op teruggepakt.

In de laatste weken voor de vakantie, met de eindmusical voor de deur, opperde één van de ouders het idee de juffen een kado te geven. Een algemeen kado is leuk, maar voor de juffen moest ook een persoonlijk kado komen. Schort met namen? Daar hebben de juffen er al heel veel van. Boek met tekeningen? Idem. Wat nu?

De oplossing: een schatkaart met de schatten van de betreffende juf er op. Het was een mooi vervolg op het schatgraven met de klas, en ouders en leerlingen waren enthousiast.

Vanochtend was het zover. Met het spel en twee grote schatkaarten ging ik onderweg naar de klas. De juf werd op slinkse wijze een kwartiertje weggelokt, zodat ik de klas voor mezelf had. Eerst zocht ik twee kinderen die mooi kunnen schrijven of zij de schatkaart voor een van de juffen wilden vullen met de schatten. Toen gingen we aan de slag met het zoeken naar tien schatten voor elke juf. Aan de hand van schatkaartjes gaf de klas aan of ze een schat bij een van de juffen vonden passen of niet. Handig? Duidelijk de ene juf. Knap? Neuh. Positief? Allebei de juffen. En zo gingen we alle schatten af. Per schat nam de energie in de klas voelbaar toe. Zo groeide de schatlijst per juf. Na met elkaar wikken, wegen, ruilen en stemmen kwamen ze tot tien schatten per juf. Eén van de schatten staat niet op een kaartje, maar moest van de klas absoluut op de schatkaart: goed kunnen koken J

Resultaat: twee schatkaarten met prachtige eigenschappen van de twee juffen, bedacht en doorleefd en met elkaar afgestemd door de kinderen zelf. Kun je als juf een persoonlijker kado bedenken?!

Dit bericht is geschreven door Babs. Babs is moeder van een zoon en een dochter, coach en verhalenvinder, en vooral ook zichzelf. Ze helpt graag mensen in contact met zichzelf te komen door de rode draad in hun verhaal te vinden. Babs is een grote fan van het Schatgraversspel. Ze is te volgen via www.verhalenvinder.com, Facebook en Twitter.

Lief zijn ze, achtstegroepers. Soms al aan het puberen, uitproberen, ontdekken. Allemaal schatten van kinderen. Maar kennen ze hun eigen schatten? Hun eigenschappen en kwaliteiten? En die van hun medeleerlingen? Samen met twee andere coaches, Annette Barel en Anja van der Hoek, heb ik met een groep 8 het Schatgraversspel in de klas gespeeld.

De kinderen gooiden zich vol overgave in het spel. Waren vaak nog enthousiaster om elkaars talenten te benoemen dan die van zichzelf. Hadden daarover mooie en eerlijke gesprekjes met elkaar. En kwamen na een uurtje spelen allemaal tot een passend rijtje met schatten, zowel in hun eigen ogen als in die van hun medespelers.

Schatgraven is 1 ding, maar verankeren een ander. In de klas hangen nu 28 door Annette gemaakte schatkaarten (zie foto) waarop de kinderen hun schatten konden schrijven. De juf heeft er de week erna meteen op teruggegrepen. Een jongetje die klassedienst had ruimde vrijwillig meer op dan van hem werd gevraagd. “Staat behulpzaamheid bij jouw schatten?” vroeg de juf. Dat bleek niet het geval te zijn. Waarop de juf aangaf dat ze die schat toch echt ook bij hem zag. Het jongetje zag je groeien van trots. Hij bloosde een beetje en ging snel door met vegen. Resultaat: een blij kind dat er weer een schat bij had – en daar ook meer naar ging handelen.

Voor een maximaal effect lieten we de kinderen na het spelen een fantasiedier knutselen dat hun gevonden eigenschappen had. Daarvoor kregen ze tijdschriften waaruit ze mochten scheuren. Bewust niet knippen, omdat scheuren een nog groter beroep doet op hun creativiteit.We hebben hele creatieve fantasiedieren gezien, van een blauwe giraf met flexibele benen tot een gebloemde schildpad. Ik had tijdens het knutselen een gesprekje met een meisje over haar dier, en ze vertelde dat ze het een hele moeilijke opdracht vond. Ze vond scheuren namelijk echt helemaal niet leuk. Ze wilde veel liever knippen, zodat ze een netter kunstwerk kon afleveren. Ik zag het aan haar: ze was gespannen, alsof het haar veel moeite kostte, en ze keek een beetje treurig. Ik vroeg haar wat haar schatten waren. Twee ervan waren flexibel en fantasie. “Die heb je toch maar mooi in kunnen zetten”, zei ik tegen haar. Terwijl ze erover nadacht zag ik haar schouders ontspannen en haar blik opener worden. Je kon aan haar zien dat ze trots werd op haar schatten. .” Ja, dat is zo”, zei ze tegelijkertijd verbaasd en blij. En wat mij betreft mocht doorzettingsvermogen ook op haar schatkaart als schat numer 6!

Na het knutselen hebben we samen met de kinderen geëvalueerd wat ze van de ochtend vonden. Wij waren onder de indruk van de manier waarop diverse kinderen dat onder woorden konden brengen, en van de positieve sfeer die er in de klas hing tijdens het spelen van het spel en het knutselen.

Kortom: het was voor de leerlingen, voor de juf en voor ons een leerzame ochtend met schatten van kinderen!

Dit bericht is geschreven door Babs. Babs is moeder van een zoon en een dochter, coach en verhalenvinder, en vooral ook zichzelf. Ze helpt graag mensen in contact met zichzelf te komen door de rode draad in hun verhaal te vinden. Babs is een grote fan van het Schatgraversspel. Ze is te volgen via www.verhalenvinder.com, Facebook en Twitter.

De kinderen komen ’s morgens binnen en een goede lezer merkt op dat op het programma ‘schatgraven ‘ staat. Ze vraagt zachtjes aan een vriendin wat dat is en langzaamaan beginnen meer kinderen het zich af te vragen…. Ik laat ze even filosoferen en met een geheimzinnige, ‘ik zeg nog niks’-blik gaan we aan het werk. Af en toe zeg ik ‘ oeh vanmiddag schatgraven !!’  De kinderen kijken me steeds verwonderd aan. ‘Jullie hebben het al eens gedaan en jullie vonden het zooo leuk tralalala!’ dans ik door de klas…

En dan gebeurt het opeens…

Joep begint uit het niets, sputterend van energie ;’ Ja, ik weet het! Dat is met dat voelen en praten en die die die kaartjes!’ en hij gebruikt zijn hele lichaam erbij. Ik pak mijn tas en haal heel geheimzinnig en theatraal het doosje uit mijn tas. ‘Jaaaaa die!!’ Ik stuiter mee en we gaan snel op de grond zitten.

Vandaag gaan we de karweikaarten ontdekken. Ik laat de verschillende kleuren zien en maak een waaier van een x-aantal kaartjes.

Julie trekt de kaart ‘noem een schat van jezelf en vertel wanneer je die straks het eerst gaat gebruiken.’ Ze vertelt dat ze een goede uitvinder is. (Ik vraag me op dat moment serieus af of ze de vraag begrepen heeft..) maar dan vertelt ze; ‘Als we straks naar gym lopen pluk ik een grasspriet en die ga ik dan thuis onder mijn microscoop leggen om te kijken hoe dat er van dichtbij uitziet. En daar leer ik dan weer van.’

‘Waar kun je je ademhaling voelen?’

Ik vraag of ze het kunnen aanwijzen. Je neus, je mond, je keel, (zelfs in je tenen blijkt), je borst en dan legt er 1 meisje haar hand op haar buik. We oefenen meteen met hoge en lage ademhaling. Waar voel je m als je nerneus bent? En als je rustig bent? Meteen worden er tips uitgewisseld mocht je gespannen zijn.. ’s Middags bij gym heeft Marlies pijn en is ontroostbaar. We doen meteen de buikoefening et voilà!

‘Doen alsof je een citroen eet’, is hilarisch!!! Wat een lol.

‘Noem van de speler die links van je zit iets goeds wat hij pas nog heeft gedaan.’

Lisa trekt het kaartje en is heel lang stil, maar dat mag. Ik kijk haar bemoedigend aan en dan zegt ze; ‘Ze heeft me vanmorgen geholpen met de letters die ik moeilijk vindt.’ Carla straalt en mijn hart maakt een sprongetje. Mooi moment om te vragen hoe dit voelt voor gever én ontvanger…

‘Noem iets wat je graag zou willen horen’.

Katy vertelt hoe fijn ze het vindt als haar moeder ’s avonds in bed nog even komt vertellen dat ze zo nog een kusje komt brengen. Laurie heeft een zacht knuffelkonijntje die een heel mooi muziekje speelt als je aan haar staartje trekt. Ze wordt daar heel blij en rustig van..

‘Noem iets wat je graag zou willen voelen.’

‘Een slang!’ zegt Ivo zelfverzekerd.

Marlies heeft een ander verrassend antwoord. ‘Rust, want dat vind ik fijn.’

Ik vertel dat ik geniet van het gevoel liefde..  Als mijn kindjes zeggen dat ik de liefste moeder van de wereld ben en als ik de sleutel in het slot hoor en ik weet dat mijn lieve Giedo thuiskomt dan voel ik zoveel liefde!! ‘Getsie!’ zegt Marlies. ‘Dan ben je verliefd.’ Vervolgens ontstaat er een mooi gesprek over liefde. Mijn liefde voor Giedo, mijn liefde voor mijn kindjes én mijn liefde voor hun! Dat ik heel blij word als ik naar school ga en dat ik dan heel veel liefde voel maar niet verliefd ben.

Uiteindelijk komt Julie met de samenvatting . ‘Je hebt gewoon twee soorten houden-van. Op ééntje kun je maar verliefd zijn en van de rest kun je houden!’

Amen…