Auteursarchief: matty

verwachtingen

bij blog 5 De klas keek me verwachtingsvol aan. De juf had hen voorbereid op het feit dat ik met twee andere coaches kwam schatgraven, en had hen verteld dat ze een collage gingen maken. De leerlingen (vooral de meisjes) zaten al klaar met hun etui om te starten met het maken van een prachtig knutselwerk. Ik zag de teleurstelling op hun gezichten toen ik uitlegde dat we eerst in een spelvorm hun schatten gingen ontdekken, en dat daarna gingen verwerken in een eigen kunstwerk.

De groep werd verdeeld in drie groepen van 10 leerlingen. Ik twijfelde of ik bij hen aan tafel zou gaan zitten of rond zou lopen, in de buurt van degene die aan de beurt was. Uiteindelijk voelde staan het beste. Op die manier kon ik (door de grootte van de groep) het meest optimaal individueel contact kon voelen met de kinderen, en hen verdiepingsvragen stellen.

Het spel ging van start. Om en om gooiden ze met een grote dobbelsteen, en mochten ze een karweikaartje of een schatkaartje pakken. In mijn groep voelde ik onrust. Een aantal kinderen was snel afgeleid, zat scheef op hun stoel, luisterde niet naar de anderen, niet naar mij ook. Wat was hier aan de hand? Na een razendsnel inwendig reflectiemomentje bleek dat zij perfect spiegelden wat ik voelde. Ik was onrustig, omdat ik grote druk voelde om een mooi spelmoment te hebben met kinderen die dachten dat ze alleen maar gingen knutselen.

Toen kon ik loslaten. Precies op dat ogenblik trok één van de kinderen de fantasiekaart: doe alsof het ineens heel hard begint te sneeuwen. Die vraag heb ik aangegrepen om de rusteloze energie in de groep te kanaliseren. Ik heb de kinderen in een kring laten staan, en met elkaar laten doen alsof het ineens heel hard ging sneeuwen. Eerst met veel kabaal en gebaren. Toen heb ik dat steeds kleiner en rustiger laten doen, tot ze deden of er een camera op hun gezicht gericht was en ze geen geluid mochten maken. Daarna: geen centje pijn meer, met veel meer aandacht en energie het spel gespeeld en mooie schatten tevoorschijn gehaald.

Grappig hoe verwachtingen kunnen doorwerken, én hoe je daar op in kunt spelen. Ook bij mezelf weer een schat ontdekt : )

Dit bericht is geschreven door Babs. Babs woont samen, is moeder van een zoon en een dochter, coach en verhalenvinder, en vooral ook zichzelf. Ze helpt graag mensen in contact met zichzelf te komen door de rode draad in hun verhaal te vinden. Babs is een grote fan van het Schatgraversspel. Ze is te volgen via www.verhalenvinder.com, Facebook en Twitter.

InSCHATtingsfoutje

inSCHATTingsfoutje Na een heerlijk lange zomer waarin ik even met niets anders bezig was dan genieten van het samen zijn met mijn gezin, was het weer tijd voor actie. Tijd om mijn kindercoach-avontuur weer op te pakken en tijd om weer eens te gaan schatgraven. Om weer even bewust te worden van mijn eigen talenten, bedacht ik dat we het met mijn gezin zouden spelen. Mooi gecombineerd al zeg ik het zelf; tijd doorbrengen met mijn gezin, positieve aandacht voor elkaar en voor mij weer wat positieve input voor het kindercoach-zijn. Want na zo’n heerlijk lange zomer, kwamen ook de heerlijk grote onzekerheden rondom mij als kindercoach weer naar boven. Ik zette het meteen op onze familieplanner: zaterdag: schatgraven. De kinderen zagen het alle drie al snel en reageerden meteen enthousiast. Zelfs de jongste (van bijna vijf), die het nog nooit gespeeld had maar wel de enthousiaste verhalen van zijn broer en zus gehoord had, telde de dagen af!

En toen was het eindelijk zover: zaterdagmiddag. Met z’n allen aan de grote tafel. Drinken, lekkers en Schatgravers erbij. Ik liet de oudste twee het spel uitleggen aan de nieuwelingen; kleine broer en papa. Wat vonden ze zichzelf stoer dat zij het al wel vaker gedaan hadden! Maar al snel bleek het toch wel een wat moeilijke combinatie; een groepje spelers tussen de 4 en 40 (waarom had ik ook alweer bedacht dat dit leuk was?) De jongste las zorgvuldig zijn kaartjes voor, maar wat betekent het eigenlijk allemaal? En terwijl wij als ouders probeerden hem hierin te helpen, stonden zijn broer en zus ook te trappelen om hun uitleg te geven en werd het een vrolijke, door elkaar pratende, bende. En dan op je beurt wachten terwijl anderen nadenken over hun kaartje….das ook best een ding! De kaartjes die ik zo graag mooi (en vooral heel) wil houden, maar die in friemelende kindervingertjes zaten…..want ja, als je nadenkt, dan friemel je met wat je in je handen hebt! (nogmaals….waarom dacht ik dat dit leuk zou zijn?). Na een kwartiertje (toch nog best lang) haakte ons kleinste mannetje af, hij vond het wel goed genoeg zo. Niet lang daarna gaf ook de middelste er de brui aan. Onze oudste hield het langste vol, maar uiteindelijk zaten manlief en ik met z’n tweetjes aan tafel. Een tafel vol schatten, lege bakjes en lege bekertjes.

Maar toch… ik zag dat de jongste, ondanks dat hij niet alles snapte, heel trots naar zijn verzameling schatten keek. Hij af en toe wat verlegen werd van de complimentjes die hij kreeg, maar er tegelijkertijd van genoot. En hij ook heel graag wilde dat ik zijn vijf schatten op een papiertje zou schrijven voor hem (want als je grote broer en zus dat doen, dan hoort dat zo natuurlijk). En dat de middelste weer vijf kaartjes kreeg die zo ontzettend bij hem passen en die hem weer zo ontzettend bevestigden dat hij goed is zoals hij is. En dat de oudste genoot van het feit dat haar broertjes al eerder afhaakten waardoor zij even heerlijk alleen aandacht had en complimentjes kreeg van papa en mama. Dat iedereen zo ontzettend moest lachen om papa die rond moest lopen als een verlegen, trotse pauw. En dat manlief en ik tussen alle drukte door toch ook nog even een paar echte mooie en rake dingen tegen elkaar zeiden naar aanleiding van onze schatten. Dus dat het een klein mislukt experimentje leek, maar dat het eigenlijk toch een super leuke middag was!

En mijn intentie om wat positieve input te krijgen voor mijn kindercoach-zijn? Ik bleef over met de kaartjes lief, eerlijk, sportief en creatief. Best belangrijke en mooie talenten om in te zetten in het werken met ouders en kinderen. En eigenlijk stiekem heel fijn om dat te horen van je eigen gezin! En als je goed geteld hebt, ontbreekt er nog een vijfde kaartje in mijn opsomming……die kon ik goed gebruiken nadat iedereen van tafel was gegaan……opruimen! 😉

Deze blog werd geschreven door Suzanne, 40 jaar en moeder van drie toppers van 8, 6 en 4 jaar. Een dochter, twee zoons, drie verschillende karakters. Komt oorspronkelijk uit Limburg, maar is voor de liefde naar Zwolle verhuisd en heeft daar geen seconde spijt van gehad En…na jaren in de jeugdzorg gewerkt te hebben, nu beginnend kindercoach! En daar ligt natuurlijk de link met Schatgravers. Haar ervaringen hiermee in haar eigen gezin en in haar zoektocht naar haar werk als kindercoach deelt ze op deze plek regelmatig met jullie.

kan dat al?

13339472_1791971701014730_1352482969114152241_n ‘Kan dat al?’ vroeg de moeder van de vier(!)jarige S over een potje Schatgravers bij mij (Matty) in de praktijk. Zeker wel! Met een klein beetje creativiteit kun je met bijna iedereen wel schatgraven..!

Huppelend kwam ze de praktijk binnen, keek me vrijmoedig aan, tekende zichzelf en schreef er meteen ook maar even haar naam bij. Huppekee, de eerste verrassing voor mama was binnen!

Met masking tape tekende ik op de grond een streep met daarachter een kruis en een smiley. Als ze een schat hoorde die bij haar klopte, sprong ze naar de smiley. Herkende ze zichzelf er niet in, sprong ze naar het kruis (naar idee van Kindercoachpraktijk PINK). Natuurlijk koos ik de schatkaarten met zorg; voor-een-kleuter-bevattelijke woorden en genoeg variatie. Dus niet slim én knap. Want dat is voor een kleuter ongeveer hetzelfde. No need to say dat de stapel bij de smiley behoorlijk opliep ; )

13312632_1791971691014731_4248011322355668806_n Lekker verspreid door het vertrek legden we de briefjes met haar naam, die van haar papa en die van haar mama. De schatkaarten van haar stapel verdeelden we over de 3 gezinsleden. Ze racete door de ruimte en maakte heerlijk heftige slidings. De schatkaartjes waren verdeeld. Tijd om te zitten.

Voor elk gezinslid koos ze uiteindelijk 3 schatkaarten die we op tafel neerlegden. En we speelden zo het spel op de ‘normale’ manier verder. Zonder papa, maar met zijn briefje. Dus eigenlijk deed hij ook mee.

Na een uur namen we afscheid. In de auto vroeg ze wanneer ze weer terug mocht. En ’s avonds werd alles in geuren en kleuren uit de doeken gedaan bij opa en oma. Dus ja, het kan.

schatgraven is een dagtaak

Ik ben dol op het Schatgraversspel, en bedenk steeds weer momenten en manieren om het te spelen. Maar wat als er even geen spelers of gelegenheden zijn?

Een van mijn schatten is flexibel, en ik bedacht me ineens dat je het ook individueel in kunt zetten. Hoe dan? Door elke dag een schat te trekken en te bekijken wat je ermee kan op die dag, hoe je het tegenkomt en/of wat voor gedachten het over jezelf naar boven brengt. Hieronder volgt een verslag van vijf dagen alternatief schatgraven.

Overtuigen

Mijn eerste dag begon al goed, ik trok het kaartje overtuigen. Dat is niet een schat die ik in mijn rijtje zou leggen van vijf schatten die goed bij mij passen. Ik heb een beetje een haat-liefde verhouding met overtuigen. Dat komt omdat ik het enerzijds zie als iets leuks, iets met energie, en anderzijds met drammen. Met winnen of verliezen. Terwijl ik van de win-win ben. Iik had net de dag ervoor een staaltje overtuigen van iemand anders meegemaakt, en was dat nog aan het herkauwen – een ander woord heb ik er niet voor. Een win-loose situatie. Na lang puzzelen kon ik hierin toch ook de positieve kant van overtuigen ontdekken. En kon de schat voelen.

Lef

De tweede dag trok ik het kaartje lef. Toeval bestaat niet he?! Lef vind ik dapper. Ik toon het als ik me zeker voel. En wat gebeurde er vandaag? Ik kreeg de kans om een voortrekkersrol te spelen in een project. Ik heb het al heel druk, vond het best een ingewikkeld project, en voordat ik het wist had ik ja gezegd. Volmondig! Daarna kwam de twijfel: kan ik het wel? Ben ik de beste voor deze rol? Maar uiteindelijk overheerste de trots: ik had het gedaan, had lef getoond!!

Spontaan

Dag drie stond stond ik te wachten in de rij bij de supermarkt, en de mevrouw achter mij liet iets vallen. Het valt nou nooit eens naar boven, grapte ik naar haar. Dat zou leuk zijn, antwoordde ze, maar wel lastig. Ik antwoordde: en leuk en gek, zoals in de film Mary Poppins, theedrinken hangend in de lucht tegen het plafond. Ze bleek de film ook te kennen, en moest er om grinniken. We zagen het voor ons, aan het plafond in de supermarkt. Vervolgens ging het gesprek over andere leuke films, en eindigde de conversatie met scenes uit Sissi. Een spontaan gesprek met iemand die ik niet kende, en we liepen allebei fluitend de winkel uit.

Vrienden maken

Op de dag dat ik dit kaartje trok zat ik niet zo lekker in mijn vel. Een van mijn vriendinnen belde me op en hoorde het meteen aan mijn stem. Ik probeerde het luchtig te houden, positieve dingen te zeggen, te lachen, maar ze legde precies haar vinger op de zere plek. Bij haar kan ik dat net zo. Ik vind vriendschap iets heel moois en waardevols. Bijna dertig jaar geleden heb ik die vriend(in) gemaakt, en nu nog is het goed tussen ons. De wereld is voor mij duidelijk mooier met vrienden. Dus vrienden maken is voor mij een waardevolle schat.

Delen

De laatste dag had ik een coachgesprek met iemand die in haar hoofd leeft, die haar gevoel overstemt. Het lukte me om haar contact te laten maken met haar gevoel, en zich daar aan over te geven. Dat was een doorbraak in haar ontwikkelproces, en ik mocht het meemaken, delen met haar. Wauw!

ongemak

Schatgraven doe ik niet alleen in mijn praktijk maar ook vaak thuis. Mijn kinderen en ik zijn er dol op. Het levert zo vaak hele mooie momenten op. Je hebt gesprekken die je anders niet zo snel zult hebben en je krijgt op een hele speelse manier een kijkje in elkaars gedachte- en belevingswereld.

Ik blijf het ook verrassend vinden hoe sommige kinderen op een karweitje reageren. Zo is het karweikaartje genieten: ‘ Maak een tekening van een huis met je verkeerde hand’, één van de favorieten van mijn dochters. Hij moet er iedere keer in. Ze vinden het hilarisch. Kijk hoe raar hij wordt! Echt lachen, gieren brullen. Terwijl ik ook een keer een meisje heb gehad die er volledig van in de war raakte. Maar zó kon ze niet mooi tekenen. Zó leek het huis toch niet meer? Hij klopte niet, hij werd niet mooi op deze manier, hij was niet goed. Ze werd er zelfs boos van (‘mag ik nu stoppen?!’).

child-865116_1920 Ook het effect op derden kan erg mooi zijn. Zo vind ik het karweikaartje om naar iemand die er niet bij is, een kaartje te sturen met een lieve zin erop ontzettend leuk. Het levert ontroerende opa’s en oma’s op aan de telefoon maar soms ook ongemak. Zo vergeet ik nooit meer een vriendinnetje van mijn oudste dochter. Ze trok het karweikaartje dus ik zette de bak met kaarten op tafel en zei dat ze er één uit mocht kiezen voor iemand aan wie ze iets liefs wilde schrijven. Ze koos een prachtige kaart en begon meteen te schrijven. Aangezien ik hondsnieuwsgierig ben, vroeg ik natuurlijk voor wie het kaartje was. Dat bleek voor haar grotere broer van 10 te zijn.

Een uurtje later stond haar vader voor de deur om haar op te halen. Mét haar broer. Twee stoere mannen kwamen binnen. Een beetje schuchter gaf ze hem de kaart. Voor jou… Waarom vroeg hij? Zijn zusje zei niets en ging haar schoenen aantrekken. Vader keek mij vragend aan. Dus ik legde uit dat we schatten hadden gegraven. En dat één van de karweikaartjes was dat je een kaart mocht schrijven aan iemand die er niet bij was en je er lieve zin op mocht schrijven. En zij had een kaart voor hem geschreven. Was dat niet geweldig leuk?

En wat ik toen zag vergeet ik nooit meer. Een pracht knul in totale verwarring. Het raakte hem maar zijn hoofd ratelde. Aan zijn ogen kon ik zien dat hij het heel erg leuk vond. Aan zijn lijf dat hij zich nogal ongemakkelijk voelde. Moest hij nou stoer blijven staan? Bij al die meiden? Naast zijn vader? Of zijn zusje een knuffel geven? Hij wist het even niet meer…

En ik geef toe. Misschien vertelde ik het iets té enthousiast. Maarja dat word je toch van zelf bij zoiets moois?

Deze blog is geschreven door Marianne, maar eigenlijk noemt vrijwel iedereen haar Janne. Marianne is moeder van drie prachtige dochters en woont samen met haar man in Zaandam. Hier is ze ook werkzaam als kindercoach & vuurlooptrainer vanuit haar eigen praktijk: JANNE Kindercoaching & Ouderbegeleiding. Ze gelooft tot in haar tenen in de eigen wijsheid, talenten en kwaliteiten van ouders en kinderen. En is er van overtuigd dat, als je hier op durft te vertrouwen, je mateloos krachtig bent. Ze is te volgen op Facebook, twitter en instagram.

schatten van (de) juffen

Ruim twee maanden geleden heb ik met een groep acht het Schatgraversspel gespeeld. Het was een enthousiaste groep, met oog voor elkaars en hun eigen schatten. Daarna sprak ik diverse ouders, die vertelden dat ‘schatten’ en ‘schatgraven’ algemene begrippen waren geworden thuis. De schatkaarten hangen ook nog steeds in de klas, en met regelmaat wordt er op teruggepakt.

In de laatste weken voor de vakantie, met de eindmusical voor de deur, opperde één van de ouders het idee de juffen een kado te geven. Een algemeen kado is leuk, maar voor de juffen moest ook een persoonlijk kado komen. Schort met namen? Daar hebben de juffen er al heel veel van. Boek met tekeningen? Idem. Wat nu?

De oplossing: een schatkaart met de schatten van de betreffende juf er op. Het was een mooi vervolg op het schatgraven met de klas, en ouders en leerlingen waren enthousiast.

Vanochtend was het zover. Met het spel en twee grote schatkaarten ging ik onderweg naar de klas. De juf werd op slinkse wijze een kwartiertje weggelokt, zodat ik de klas voor mezelf had. Eerst zocht ik twee kinderen die mooi kunnen schrijven of zij de schatkaart voor een van de juffen wilden vullen met de schatten. Toen gingen we aan de slag met het zoeken naar tien schatten voor elke juf. Aan de hand van schatkaartjes gaf de klas aan of ze een schat bij een van de juffen vonden passen of niet. Handig? Duidelijk de ene juf. Knap? Neuh. Positief? Allebei de juffen. En zo gingen we alle schatten af. Per schat nam de energie in de klas voelbaar toe. Zo groeide de schatlijst per juf. Na met elkaar wikken, wegen, ruilen en stemmen kwamen ze tot tien schatten per juf. Eén van de schatten staat niet op een kaartje, maar moest van de klas absoluut op de schatkaart: goed kunnen koken J

Resultaat: twee schatkaarten met prachtige eigenschappen van de twee juffen, bedacht en doorleefd en met elkaar afgestemd door de kinderen zelf. Kun je als juf een persoonlijker kado bedenken?!

Dit bericht is geschreven door Babs. Babs is moeder van een zoon en een dochter, coach en verhalenvinder, en vooral ook zichzelf. Ze helpt graag mensen in contact met zichzelf te komen door de rode draad in hun verhaal te vinden. Babs is een grote fan van het Schatgraversspel. Ze is te volgen via www.verhalenvinder.com, Facebook en Twitter.

onderbroekenlol

Het is weer zover! Een keer in de maand heb ik een Pluk-Klup in mijn praktijk.

Op deze middag komen kinderen met een Pluk-Strippenkaart voor een gezellige creatieve middag van samenzijn. Ook nieuwe kinderen kunnen aanhaken.

Iedere keer weer een verrassing dus. Wie er komt en wat we gaan doen.
Deze woensdag staat Schatgravers weer op het programma. Gewoon, omdat je er zoveel kanten mee op kan. En omdat het nooit verveelt. En, ook niet onbelangrijk, ik vind het een reuze waardevol spel. Om ook nog eens van te genieten.

Vier meiden en twee jongens druppen binnen. Veilig kruipen de jongens bij elkaar.
Even allemaal de kat uit de boom kijken.
Wie is er deze keer? En wat gaat we doen?
Gaan we echt graven..?

Ik vertel de kinderen dat we de schatten in onszelf gaan zoeken.
Gelukkig zonder schep, maar wel op zoek naar de stralende diamanten in jezelf.
Omdat er op de hele wereld maar één zoals jij is.
Sterker nog in de hele tijd is er ook maar één zoals jij.
“Zelfs tweelingen zijn anders met hun schatten” roept iemand over tafel.
Juist, dus daarom gaan we op zoek naar 5 van die schatten van jou.
Waar je zelf ook blij van wordt. Dat is wel altijd wel handig bij het vinden van een schat.

De schatkaarten worden gedeeld. En het is altijd wonderbaarlijk wat dat al voor reacties oplevert. “Hé ze passen allemaal bij mij” roept een van de jongens. Hij noemt ze op en het is nog waar ook. Anderen roepen juist dat er kaarten zijn die echt niet kloppen.

Jongens energie is mijn passende woord.
En jawel hoor. Halverwege het spel komt deze energie door de ruimte geborreld.
Een meisje leest met een proestbui haar kaartje. We hebben het net over kamperen gehad. Dat je dan in je tent de vogels hoort fluiten. En hoe fijn dat is!
“Doe je ogen dicht en beeld je in dat je vogels hoort fluiten” leest ze op.
Deze wijze tante heeft hem meteen door.
“Allemaal de ogen dicht en net doen alsof je vogels hoort”
Met zijn allen zitten we met ogen gesloten. Al snel is de grap duidelijk!
Vanuit de tuin kwetteren complete vogelfamilies ons toe. Inbeelden hoeft niet meer.

Dan is de toon gezet en krijgen de jongens zowaar de slappe lach.
Echt zo’n heerlijke bui. Dat je niet kan stoppen. Gewoon lekker opluchting, loslaten, schuddebuiken, tranen uit je ogen en niet kunnen stoppen. En eigenlijk niet meer weten waarom ook alweer!
De meiden zijn verbaasd. Willen eigenlijk serieus door. Maar voor we het weten zijn we allemaal aangestoken. Een van de meiden roept namelijk het woord “Onderbroekenlol” en dan barst het lachen los.
Wat lekker. Ook voor mij. Even loslaten. Even met hier en nu bezig zijn. Even met een groep kinderen die je niet goed kent heerlijk lachen. En dat we vinden dat meiden altijd giechelen. Maar euh! Jongens kunnen er ook wat van.

Trots bekijken ze na het spel hun schatkaarten. Het stillere meisje die de schat “schoonheid” van een ander meisje kreeg. Stralend legt ze hem voor neer. De knuffel die wat onwennig aan de linkerbuurvrouw wordt gegeven. En het overleg met elkaar wat het woord “dankbaar” eigenlijk inhoudt.

Even buiten uitleven, tja dat hoort ook bij jongens energie!
Er worden honderden bellen door de tuin heen geblazen. Alle methodes worden overlegd en uitgevoerd. In de zon hangen ze als een groepje bij elkaar.
Na de pauze kunnen ze aan de slag met een eigen houten schatkist.
Met Washi-tape en stift fleurt ieder de schatkist op eigen wijze op.
De meiden met zoete kleurtjes plakband en hun 5 schatten op zelfgemaakte papieren hartjes geschreven. De jongens met gekleurde punaises in het hout gedrukt (Zou dat lukken Bianca?) en een bakje met zijn idool erop getekend.

Een meisje stap op het einde van de middag met de schatten geduldig, behulpzaam, gezellig, anderen met rust laten en schoonheid naar buiten.

Een jongen met zijn schatten sportief, praten, samenwerken, volhouden en harde werker.

Wat heerlijk om allemaal ontdekt te hebben dat iedereen uniek is.
Wat prachtig dat het spel Schatgravers jongensenergie bij kinderen aan wakkert!

Enthousiast, ontdekken, hier en nu, spelen, levenslust …..
Iedere keer weer een stukje ontdekken van jouw unieke eigenheid.

Deze blog is geschreven door Bianca van de Burgt van Pluk! Kindercoaching. Zij is moeder van drie zoons van 9, 11 en 14 jaar en woont samen met hen, haar man en een ondeugende labrador in Uden. Hier is ze werkzaam als kindercoach vanuit haar eigen praktijk: Pluk! Kindercoaching. Ze helpt kinderen die hun eigenheid verliezen hun unieke plek in te nemen, zodat ze vanuit basiskracht en levenslust kind kunnen zijn. Omdat het leven veel te mooi is om jezelf aan de kant te zetten. Haar werkwijze is het ontdekken, onderzoeken en ervaren van jongens energie bij kinderen, jongeren en hun ouders. Ze is te volgen op Facebook https://www.facebook.com/plukkindercoaching/ en pinterest https://nl.pinterest.com/plukcoaching/

Wow! Ziet ze me zo?

Afgelopen vrijdag 3 juni was het openingsfeest van Magazijn14, een bedrijfsverzamelpand waarin ik nu mijn praktijk heb. Samen met 13 ondernemers hebben we een oud munitie magazijn zonder elektra, muren of iets omgebouwd tot een waanzinnig pand met heel veel mogelijkheden. Dat moest gevierd worden! En tevens wilden we dit moment gebruiken om niet alleen familie en vrienden uit te nodigen maar ook om te netwerken.

Samen met beeldend therapeute Jantien Mijwaart deel ik een ruimte en we kwam op het idee om ons zelf te presenteren. Op een pracht bord die we van mede-ondernemer Ruben mochten lenen. Hup aan de slag met tijdschriften, verf, lijm en andere creatieve materialen om duidelijk te maken wat we doen, wat we belangrijk vinden, wie onze doelgroep is en ohjaaa…. wie wij zijn.

Poe, zet dat maar eens op een bord: dit ben ik. Ik vind het lastig. Ik wilde ook niet teveel tekst, dat lezen mensen toch niet. Gewoon to the point, simpel en kort maar wel dat mensen die mij niet kennen meteen een beeld hebben over wie ik ben. Maar hoe? Opeens valt mijn oog op Schatgravers. Dat ga ik doen: ik toon mijn schatten! Al snel heb ik al meer dan 20 kaarten waarin ik mijzelf herken. Maar ja, ‘less is more’ galmt er in mijn achterhoofd. En opeens vraag ik me af: hoe zouden anderen mij zien? En vooral kinderen? Ik besluit een kind te vragen om 10 kaarten uit mijn collectie te kiezen. En wie kent mij beter dan mijn eigen dochter van 7? Ik besluit haar te vragen en neem me voor niet inhoudelijk te reageren op haar keuze. Niet te sturen. Oprecht nieuwsgierig te zijn hoe ze naar mij kijkt. Best moeilijk!

“ Leuk mama! Gaan we schatgraven? roept mijn dochter enthousiast als ze de kaartjes ziet. “ Nou… soort van. Ik heb hier een stapeltje schatten en ik zou aan jou willen vragen welke jij het beste bij mij vind passen. Wil je dat doen? Jahoor mam, dat wil ik wel. Leuk!” Ze legt alle kaartjes uit op de bank. Als wij Schatgraven gebruiken we alleen nog de kaartjes met 1 sleutel en nu zitten er ook moeilijkere kaartjes bij. Dus die mag ik eerst uitleggen. Daarna gaat ze aan de slag.

schatgravers Janne De eerste pakt ze heel resoluut: ‘opruimen’. Huh! Ja ik snap het wel. Mijn dochter is een chaoot van de bovenste plank en ik hou van een opgeruimd huis. Anders word ik zelf ook chaotisch en kribbig. Iedere keer neem ik me voor dat ik haar laat en niks voor haar opruim maar ik kan het niet laten. Als haar bureau weer eens volgestouwd ligt met lego, kunstprojecten, boeken, creatieve materialen, poppenkleren en weet ik veel wat nog meer dan doe ik het toch weer. Alles ordenen en opruimen zodat er weer ruimte ontstaat. En het leuke vind ik: ze geeft aan dat ze het fijn vind want ze weet zelf niet waar te beginnen. Ze vraagt er soms zelfs om. Dat maakt het een dankbaar klusje.

Dan pakt ze creatief. Mijn hart maakte en sprongetje. Ja, dat ben ik! Maar dan zegt ze: dat ben je niet en legt het kaartje op een andere stapel. Ik kijk verbijsterd toe. Ik, niet creatief? Nah! Maar als ik erover nadenk snap ik het ook wel. Dochterlief wil later beeldend kunstenaar (en juf) worden en ziet werkelijk in alles een kunstwerk. Zo vist ze de dingen die ik weggooi weer uit de prullenbak want daar kan zij nog iets van maken. Denk aan lege tandpastadoosjes, rietjes en restjes inpakpapier. WC-rolletjes durf ik allang niet meer weg te gooien. En daar maakt ze hele bijzondere dingen mee. Vergeleken met haar creaties ben ik inderdaad saai…

Ze kijkt verder en pakt in stilte heel gericht de volgende kaartjes: betrouwbaar, rustig, aan anderen merken hoe ze zich voelen, eerlijk, lief, samenwerken, anderen begrijpen en vrolijk. Ik glim. Wow! Ziet ze me zo? Als ze klaar is vraag ik of ze nog iets wil toelichten bij één van de kaartjes. Met haar grote blauwe ogen kijkt ze me verbaasd aan. Hoezo? Dit ben jij toch? Ze heeft gelijk!

wie een schat graaft voor een ander…

20160526_171455 Het is dinsdagmiddag en ik ben er klaar voor; ik mag op school het schatgraversspel gaan doen met 5 meiden van groep 5. De week ervoor had ik me voorgenomen om de juf aan te spreken; of ik in haar klas wat ervaringen mocht opdoen door met kinderen het schatgraversspel te gaan spelen. Spannend om mezelf steeds meer kenbaar te maken als kindercoach! Met gezonde spanning stap ik op de juf af en warempel….ze is meteen heel enthousiast! Echt…hoef ik haar niet te overtuigen? Is mijn eerste korte introductie van wat ik wil gaan doen direct voldoende? Ongelofelijk! Ik zou er bijna een schatkaartje bij gaan zoeken voor mezelf 😉

De meiden gaan deze middag meteen enthousiast met me mee, juf heeft al een beetje verteld over wat we gaan doen. We beginnen aan het spel en omdat zij mij niet zo goed kennen en ik hen niet, nodig ik ze uit om mij te helpen als ik kaartjes trek en daar zijn ze wel voor in! Als we allemaal onze eerste vijf kaartjes voor ons hebben liggen hoor ik al meteen dat ze dingen herkennen in zichzelf en elkaar van wat er op de kaartjes staat. Wat mooi om te zien hoe de meiden tijdens het spel zo nadenken over wat er op de kaartjes staat; of dit bij hunzelf past of bij iemand anders en waarom. Er ontstaan ontzettend leuke gesprekken over welke eigenschap bij wie past en wie ergens goed in is. De stralende gezichten van de meiden als er positieve dingen over hen gezegd worden…en dat dan de rest van de groep het er ook mee eens is! En het enthousiasme waarmee er vingers omhoog gaan als iemand een kaartje trekt….”ik kan dat ook heel goed…dat kaartje past echt bij mij!”…alle vingers in de lucht en allemaal voorbeelden om ervoor te zorgen dat dat mooie kaartje bij hen komt. En dat ze dan toch ook soms het kaartje lekker bij zichzelf leggen omdat ze, ondanks de leuke voorbeelden van de andere meiden, het toch het beste bij zichzelf vinden passen!

Opeens trekt een meisje het kaartje “geheimen bewaren”. Weer gaan er allemaal vingers in de lucht, “want weet je nog dat wat ik toen niet mocht zeggen van jou…? dat heb ik nog steeds niet gezegd!” en “maar ik kan dat ook heel goed, je vertelt mij ook altijd geheimen”….ik zie het meisje nadenken, rondkijken en een paar keer oogcontact met mij zoeken. Even is het stil en dan kijkt ze me aan en zegt “ik geef het kaartje aan jou! Ik weet geen voorbeeld erbij, maar ik voel dat gewoon zo”. Wauw….krijg ik zomaar zelf heel onverwacht een geweldig compliment! Het vertrouwen in mij wat ze hiermee zomaar uitspreekt geeft mij weer nog meer vertrouwen in de stap die ik heb genomen om kindercoach te worden….en dat zomaar op een dinsdagmiddag!

Jammer dat ik rekening moet houden met de tijd, de schooldag zit er bijna op, want we hadden nog wel even door kunnen gaan met schatgraven! Maar ik wil ze ook nog even de tijd geven om stil te staan bij de kaartjes die nu voor ze liggen. Ik leg uit dat ik voor iedereen een glazen potje heb meegenomen en dat ze hun vijf schatten op vijf mooie blaadjes mogen schrijven, het potje mogen versieren en de schatten hierin mee naar huis mogen nemen. Ik vertel dat ze de mooie dingen die ze ontdekt hebben over zichzelf en die de anderen over hen gezegd hebben dan nog eens een keertje terug kunnen lezen. Zomaar, of als je je misschien een keertje niet zo fijn voelt. “Dat is echt iets voor mij”, zegt een van de meiden heel enthousiast, “want ik voel me vaker verdrietig en dan weet ik inderdaad niet meer waar ik goed in ben!”. Wat een inzicht en openheid!

Potjes worden versierd, briefjes met de grootste concentratie geschreven en dan gaan ze heel enthousiast terug naar de juf. Die op haar beurt ze allemaal even wat aandacht geeft en vraagt naar wat voor een geweldige dingen er wel niet in hun potjes zit. En ik…? Ik ga super enthousiast naar huis, wat een ervaring weer!

In de dagen erna krijg ik als bonus ook nog positieve reacties van een aantal moeders, niet alleen over wat ik op school met hun dochters heb gedaan maar ook over de resultaten die ze thuis hebben gezien en ervaren.

Een eigen praktijk als kindercoach….de ene dag zie ik het meer voor me dan de andere. Twijfels over of ik dit kan, hoe ik het ga doen…ze zijn er heel regelmatig. Het los moeten laten van vaststaande protocollen, zoals ik in mijn vorige baan had, is heel spannend maar ook fantastisch. Het opdoen van ervaringen, met het schatgraversspel als kleine houvast, sterkt me. Een praktijk, een praktijknaam, alle praktische dingen die komen kijken bij het openen van een eigen praktijk….het komt allemaal wel. Ervaringen opdoen in trajecten met kinderen als kindercoach, dát is nu het meest waardevol voor me. Deze ervaringen neemt niemand me meer af en maken mij steeds meer kindercoach.

Stom spel!

Ik speelde Schatgravers met een groepje kinderen van rond de tien jaar. Ze kenden elkaar van de kinderopvang. Eén ervan had er duidelijk geen zin in. Onderuit gezakt, wegkijkend, het ‘een heel stom spel’ noemend. Deze jongen, Bram, had duidelijk moeite met het benoemen van positieve zaken bij zichzelf en bij anderen. Zijn eigen schatten bepalen vond hij al heel lastig. Bij alle schatten die hij kreeg had hij opmerkingen, in de categorie bah, stom en jakkes. Hij zocht het in stoer, lef en vergelijkbare schatten. Terwijl ik een uitermate slim maar niet genoeg gewaardeerd en uitgedaagd kind zag. Zijn bijdrage bij de discussie met andere kinderen over hun schatten was beperkt. Als hij zich er al mee bemoeide waren het vooral negatieve opmerkingen.

de schatten van Bram

Uiteraard (‘karma’ zouden mijn kinderen zeggen J) trok Bram het karweikaartje met de opdracht: Noem bij iedere speler iets dat je mooi vindt aan zijn of haar buitenkant. Hij wist zich duidelijk geen houding te geven en zat te draaien op zijn stoel. Hij zei dingen als: jouw flaporen (die dat meisje niet had) vind ik mooi, en: je hebt hele gele tanden. Oei , dacht ik, hoe gaat de groep hiermee om? Wat voor effect gaat dit hebben op de andere kinderen?

Tot mijn verbazing trok de groep zich niet zoveel van hem aan, en gingen de kinderen in zijn plaats allemaal mooie dingen van elkaars buitenkant benoemen. Zijn opdracht werd eigenlijk door de groep naadloos overgenomen. Als hij tijdens een beurt een schat trok en moest bedenken of deze meer passend zou zijn dan wat hij al voor zich had liggen, dachten ze wel met hem mee. Maar als hij dan niks deed met hun opmerkingen, pakte de volgende speler naast hem de beurt en ging het spel gewoon verder. Bram speelde wel mee, maar kreeg dus niet de kans de boel naar zijn hand te zetten. En ook niet om veel ‘Brammerig’ gedrag te vertonen.

Het schatgraven heeft Bram kennelijk toch aan het denken gezet. Een dag later tijdens het buiten spelen ging de bal van één van de andere jongens uit de spelgroep kapot. Een dure bal, waarvoor hij lang en hard had gespaard. Het was Bram die de jongen troostte, en die de volgende dag uit zijn eigen verzameling een vervangende bal meenam. Niks ongeïnteresseerd of negatief doen.“Supertof! Wat fijn Bram!” was de reactie van de andere jongen. En Bram? Die zag je groeien door deze opmerking. Hij deed iets positiefs en werd meteen beloond. Zo kan dat dus gaan in zo’n groep.